Ku pokrzepieniu serc / sposób na walkę / nim czas zaleczy rany (G. Musso - "Ponieważ cię kocham")

Guillaume Musso to taki facet, który potrafi zainteresować czytelnika od niemalże pierwszego zdania. Ponadto ma dar przekonywania do siebie i swojej wizji nawet tych nieco bardziej sceptycznych, niespecjalnie wierzących w bogów, karmę czy coś podobnego. Nawet wiedząc, że rzecz prędzej czy później przekaże nam jakąś wierutną bzdurę, przeważnie i tak chcemy poznać zakończenie książki (póki co tylko “Uratuj mnie” było tak przegięte, że uważam, iż nieudane). Po części jest tak dlatego, że jego wersja realizmu magicznego jest bardzo konsekwentna, co znacznie pomaga wejść w świat w przedstawiony, po drugie natomiast: po prostu potrafi używać słów.

W “Ponieważ cię kocham” poznamy kilka osób dramatu. Jest zrozpaczony po utracie córki ojciec, jest dziewczyna, której bogactwo ojca odebrało rozum, a teraz musi żyć z konsekwencjami swoich decyzji oraz dziewczynka pragnąca zemsty. Autor kreuje opowieść tak, by postacie się spotkały, po czym jak w scenariuszu filmu pokazuje scenę za sceną z ich żyć, raz po raz w dniu dzisiejszym, to znowu retrospekcje.

Niedobrze byłoby powiedzieć coś więcej, siłą książki jest bowiem właśnie zaskakiwanie czytelnika. Oczywiście, że byłbym o wiele bardziej zadowolony, gdyby na końcu ilość bzdur i głupot nie była aż tak imponująca, niemniej jednak uważam, że jest to jedna z lepszych książek Musso. Coś chce nam powiedzieć, czegoś nauczyć, a że autor posługuje się takimi motywami i schematami – trudno, nie przesadził na tyle, by przesłonić cel swojej opowieści, i wyobrażam sobie, że w tych dziwnych czasach niejednemu czytelnikowi książka się nie tylko spodoba, ale nawet przyda, pocieszy, a może pomoże.